هوالمولف القلوب

چند صباحی است که از یکدیگر بی خبریم و تو در شهر و دیار خود هستی و من هم در دیار ...  . فکر میکنم  که از من ناراحت باشی .

البته شاید این بی خبری بی سود هم نباشد که مطئنا همینطور هست ، زیرا این بی ارتباطی باعث شد که من به خیلی مسائل بادید دیگری نگاه و تفکر کنم که در زیر مقداری از آن را برایت مینویسم . در این مدت من به خیلی چیزها فکر کردم ، فکر کردم و فکر کردم .

از آغاز ، از کردها ، به خطاها ، به علت ها و معلول ها به اصل و ریشه ها و به استخاره ها و فال های حافظ . به خدا و خاک و تولد ، به ازدواج و عشق و مجاز و حقیقت  ، به این زندگی که با سرعت نور میگذرد و  هیچ چیزی نمیتواند جلو دار آن باشد ، به تپه ها و کوه هایی که از آن بالا رفتیم و به چاله هایی که خودمان کندیم و در آن فرو رفتیم ، شاید هم خودمان نکندیم و  کار تقدیر ، قسمت ، حکمت ، قضا و ... بود .

تنها سوالی که من بدنبال جواب آن بودم این بود که حکمت این داستان چه بود ؟ پایانش کجاست ؟ داستانی که برای هر کس بخوانی جوابش سکوت است و بس ، جوابش سر به زیر انداختن است و بس و بعد دوباره سکوت .

فاطمه ، الان زمان فکر است  ، الان زمان آن است که دست هایمان را بالای ابروانمان قراردهیم و به پشت سر نگاهی کنیم و به راهی که طی کردیم نگاهی بیندازیم .( وای عجب راهی را ما گذراندیم ) و نگاهی دیگر به کوله پشتی . آیا باز هم قادر هستیم که به جلوتر رویم  یا بهتر است که سفره را همینجا پهن کنیم  .. خوب  در اینجا سه راه بیشتر نداریم  اول اینکه باز به راهمان ادامه دهیم تا به مقصدمان برسیم . به همان دشتی که همه ازش تعریف میکنند .دوم اینکه دوباره برگردیم و به همان  منزل خود باز گردیم و اصلا به دشت  فکر نکینم و سوم اینکه همینجا که هستیم بمانیم و  کوله پشتی خود را باز کنیم و سفره را پهن کنیم و از همین بیابان لذت ببریم و اصلا هم به دشت فکر نکینم و به این فکر کنیم که ما سعی خود را کردیم پس اصلا نباید ...  و بهتر اینکه خوشجال باشیم .( به چه چیز باید خوشحال بود ؟)  .

فاطمه ، فاطمه ، فاطمه واقعا من نمیدانم که چرا خدا میخواست که ما تا به این جا بیاییم .؟ تا به کی باید صبر کرد ؟

منتظر جوابت هستم .(روی کلمه نظرات کلیک بکن)

باز هم مینویسم ...